Eindelijk ben ik eraan begonnen: de berging opruimen en zoveel mogelijk wegdoen. Ik vind het een vreselijke taak. Waarom eigenlijk? Mijn gezicht glijdt bijna van mijn hoofd… Normaal vind ik het heerlijk om ‘orde te brengen in de chaos’. Maar nu…

Als ik inzoom op wat ik nu precies voel, dan gaat er iets door mij heen van ‘definitief afscheid nemen’. Van wat? Tja, meerdere dingen: iets wat stond voor een droom die niet is uitgekomen, een verlangen wat niet is beantwoord, iets wat hoort bij een situatie die niet gelukt is of wat pijnlijk was. Of omdat het me aan een specifieke periode in mijn leven herinnert, iets (een periode, een handeling, …) wat niet meer terug komt…
Het is wel goed om daar nu eindelijk afscheid van te nemen. Het kan dan ruimte maken voor iets nieuws, iets van nú.

Ik vraag me ook af of het zelfs noodzakelijk is om oud op te ruimen, als je ruimte wilt krijgen voor nieuw. Dat is in je hoofd ook zo. Door te mediteren, door je te leren focussen op de gedachten die werkelijk belangrijk zijn of doorgedacht moeten worden, ruim je daar ook op.
En zo’n berging, ja, daar loop je toch regelmatig in om je fiets te pakken of een flesje wijn uit het wijnrek… En dan zie je ook die oude dingen. Die ‘dingen van voorbij’.

Een mooi idee of misschien wel inzicht. Het past mogelijk meer bij de herfst, als de natuur ook laat vallen wat klaar is: de dode takken, de bladeren… Maar qua agenda-tijd past het voor mij om het nu te doen. Er zal ook de nodige tijd in gaan zitten, vrees ik. Maar, vooruit met de geit, op naar een opgeruimde berging én een opgeruimd hoofd!