Mindful ramen lappen!....?

En, heb jij dat al eens gedaan?

Ik vanochtend. In de mindfulness leren we het leven bewust te ervaren. Ja te zeggen tegen alles wat er is. In het hier en nu zijn. Meebewegen met wat er is.

En wat was er vanochtend, bij dat ramen lappen?
Onder anderen: een zere heup! Ja, een zere heup. Nee, ik ben niet blij dat dat er is, maar ik kan er niets aan veranderen. Me ertegen verzetten, zeggen dat ik dit niet wil, helpt niets, kost alleen maar energie. Dus… laat ik de heup voor mij werken, namelijk, me eraan herinneren dat ik liever in de ‘zijnmodus ‘ verkeer dan in de ‘doemodus’.

Wat het verschil is tussen zijn- en doemodus?
In de doemodus doe je de dingen zonder na te denken. Zonder focus. Op de automatische piloot. In de zijnmodus ben je er helemaal bij. Ben je je bewust van wat je aan het doen bent en hoe je het doet.

Wat brengt je dat dan?
In de doemodus beweeg ik me minder bewust en is een ‘misstap’ zo gezet en PATS, krijg ik een pijnlijke steek in mijn heup. En dat waarschijnlijk niet één keer, maar meerdere keren. Al snel zal ik geïrriteerd raken en denken ‘nou, dan kan ik dit ook al niet meer (op een normale manier) doen’. Frustratie ligt op de loer, opgeven, boosheid, met alle gevolgen voor anderen handelingen die ik nog zou willen doen of kunnen doen.

In de zijnmodus ben ik me bewust van mijn handelingen, dus ook van hoe ik mijn lichaam gebruik bij het ramen lappen: waar zet ik mijn voeten neer, hoe stap ik het trapje op en weer af, hoe fanatiek (niet dus) maak ik mijn bewegingen (mooi rustig). De klus wordt geklaard, ik voel me heerlijk rustig en in balans, ik heb geen tikken van mijn heup gehad, ik ben ervan overtuigd dat ik ook andere handelingen nog kan doen die ik wil doen en mijn stemming is nog steeds opperbest! (en mijn moeder is blij met haar helder glanzende ramen!)

Ditzelfde principe kun je op veel lastig te accepteren lichamelijk ongemak toepassen.
Ik zeg: probeer het maar eens! Liever een smile op je gezicht dan een treurbekkie, toch?!