Ken je dat? Van die dagen waar je het gevoel kunt hebben dat je gezicht van je hoofd glijdt? Dat je niet echt lekker in je vel zit? Maar daarover wil ik nu niet schrijven.

De andere kant ken je misschien (hopelijk) ook: dat je die glimlach niet van je gezicht kunt krijgen. Dat het gewoon zo lekker voelt, de dag, alles...

Nou, zo’n dag had ik gisteren (en nu nog…). Maar gisteren was ik me er ook steeds bewust van. Blij om op te staan na een heerlijk nachtje slapen. Blij mijn vierpotig maatje te kunnen begroeten (die altijd blij is). Blij met mijn huis, met de buurt waar ik woon… met de vrede, met het naar de supermarkt kunnen gaan, met mijn werk…

Ik voel(de) me zo diep gelukkig en tevreden met alles.

Tegelijkertijd besef ik ook dat er zoveel mensen zijn in zoveel landen die me dit niet na kunnen zeggen. En heel veel van die velen kunnen dat  al heel lang niet. Daar komen dan beelden van langs voor mijn geestesoog.

Ik kan de situatie voor al die mensen niet veranderen. Ik kan mezelf wel toestaan van mijn gevoel te genieten, het serieus te nemen, het helemaal te voelen, zodat ik weer opgeladen mijn werk kan doen: ten dienste staan van anderen, met heel mijn hart, met heel mijn geest, met heel mijn kunnen. Dankbaar dat ik kan doen wat ik doe.